We zijn op een fotoshoot in Los Angeles. De vrolijke energie die model en activiste Adwoa Aboah uitstraalt, heeft echter niets te maken met het zonnige klimaat. Het heeft alles te maken met, nou ja, haarzelf. En op dit moment galmt haar blijdschap door de studio. Glimlachend erkent ze dat ze zich vaak zo voelt en zegt, met haar kenmerkende schorre stem: ‘Ik heb mezelf nooit beter gekend dan nu. Iedereen om me heen blijft maar zeggen: “Je lijkt zo geaard en aanwezig en gelukkig”. En ze hebben gelijk. Ik voel dat ik een lange weg heb afgelegd. De puzzelstukjes vallen eindelijk op hun plaats. En dat is echt heel fijn.’
 

Adwoa is trots om de nieuwe Wereldwijde Ambassadrice voor Jo Malone London te zijn. 'Ik heb er echt zin in,' zegt ze. ‘Ik ben altijd al dol geweest op Jo Malone London – mijn goede vriend [fotograaf] Tim Walker fotografeert veel van de geweldige campagnes – en ik koop het al jaren voor mijn vrienden. Toen ik het merk op een dieper niveau leerde kennen – de ethos en het langdurige werk achter de schermen op het gebied van mentale gezondheid – sloot het gewoon zo goed aan op al het werk dat ik buiten de mode en mijn modellenwerk heb gedaan. Ik dacht: dit is een merk waaraan ik mezelf zou kunnen verbinden.’

Dat Adwoa zich 'serieus verbonden' voelt met het merk zal niemand verbazen; Jo Malone London heeft zich jarenlang ingezet voor en bewustzijn gecreëerd rond mentale gezondheidskwesties, lang voordat het actueel werd. Adwoa is, na haar eigen worstelingen met haar mentale gezondheid, de oprichtster van Gurls Talk, dat ze omschrijft als 'een vanuit de gemeenschap geleide organisatie die zich inzet voor de mentale gezondheid en het welzijn van vrouwen en meisjes wereldwijd’. Daarnaast is er de Londense connectie, en de globale visie, gedeeld door zowel Jo Malone London als Adwoa. Over haar gemengde afkomst (Adwoa's moeder is Engels en haar vader Ghanees) zegt ze: ‘Ik ben er trots op en vier het feit dat ik familie

uit verschillende landen had. Ik ben opgegroeid in West-Londen, in een geweldige multiculturele omgeving. We brachten tijd door met onze tantes en ooms, we lieten ons haar vlechten, we hadden Notting Hill Carnival. Het was echt geweldig. Ik bezocht mijn Engelse familie in het noorden op het platteland, maar ik reisde ook naar Ghana en logeerde in het huis van mijn oma, waar je water moest koken om het bad te vullen, ik Ghanees at en naar de kerk ging. Het was een andere “taal” dan bij mijn Engelse familie, maar ik koesterde dat en vond het fantastisch.’ Ze geeft echter toe dat het niet altijd als een pluspunt voelde om deze identiteiten te combineren en het ‘verschil’ te omarmen. Zeker niet toen ze begon met modellenwerk, dat niet bekend stond om zijn diversiteit. Ze omschrijft haar ervaring als ‘moeilijk’ en zegt: ‘Ik zag hoe mijn [witte] leeftijdgenoten het heel goed begonnen te doen. Ik begreep maar niet waarom mijn grote doorbraak uitbleef. Het was een groots moment toen ik vier jaar geleden mijn Vogue-cover kreeg [Edward Enninful's debuutcover als hoofdredacteur van de Britse Vogue] en ik was er enorm trots op dat ik aan het begin stond van zo'n verandering in de mode-industrie, maar ik liep wel al een hele tijd mee. Ik denk dat de heropleving van Black Lives Matter mij en andere mensen de woorden en het vertrouwen heeft gegeven om te kunnen delen hoe het zo lang heeft gevoeld.’